Selasa, 22 Januari 2013

KHUTBAH JUM'AT BAHASA JAWA : MAULID NABI MUHAMMAD SAW


KHUTBAH JUM’AT
MAULID NABI MUHAMMAD SAW
Dening : ANIS PURWANTO


Ma’asyiral Muslimin jamaah jum’ah rokhimakumullah.
            Kegem pambukaning khutbah, sumangga kita aturaken puji syukur ing ngarsa dalem Allah SWT, ingkang sampun paring rahmat saha hidayah dhumateng kita sedaya, sahingga wanten ing siyang punika kita sedaya saget nindakaken dawuhipun, kanthi ihklas karana Allah. Mugi-mugia kita saget manggih kawilujengan ing donya dalah ing akhirat. Shalawat saha salam kita aturaken dhumateng junjungan kita Nabi Muhammad SAW.
            Para sederek kaum muslimin, rokhimakumullah.
Dinten Jum’at Wage punika tanggal 25 Januari 2013 kaleres tanggal 13 wulan Robi’ul Awal utawi wulan Maulud, ing ateges kala wingi,  dinten Kamis Pon   kita umat Islam khususipun sami mrengeti wiyosan dalem Kanjeng Nabi Muhammad SAW, tanggal 12 mulud, kanthi mawarni-warni cara, wanten ingkang ngawontenaken pengaosan akbar, wanten ingkang kanthi ngawontenaken tasyakuran sesarengan. Pramila saking punika wanten ing kesempatan punika, sumangga sami ngenget-ngenget dhateng sedaya perjuanganipun Kanjeng Nabi, ingkang intinipun panjenenganipun dipun dipun tunjuk dening Allah minangka Rasul, utusan minangka rahmatan lil ‘alamin lan minangka uswatun khasanah, tuladha ingkang paling sae kangge sedaya para manungsa.

Ma’asyiral Muslimin jamaah jum’ah rokhimakumullah.
            Dene fungsi lan misi dipun utusipun Kanjeng Nabi Muhammad SAW, inggih punika, 1. Minangka rahmat welas asihipun Allag dhateng sedaya para mahkluk. Kados kasebat ing QS Al-Anbiya’ :107:
وَمَآ أَرۡسَلۡنَـٰكَ إِلَّا رَحۡمَةً۬ لِّلۡعَـٰلَمِينَ (١٠٧)
 “Lan Ingsun ora ngutus marang sira Muhammad kejaba minangka rahmat welas asih-Ingsun kanggo sakabehing mahkluk ing sakabehing alam”. (QS Al-Anbiya’ :107).
2. Minangka paring kabar bebingah dhateng sedaya kawulanipun Allah ingkang iman lan taqwa, lan paring kabar peringatan badhe nampi ukuman saha pidananipun Allah sok sintena ingkang nrajang awisanipun Allah. Kados kasebat ing QS Saba’ : 28:

وَمَآ أَرۡسَلۡنَـٰكَ إِلَّا ڪَآفَّةً۬ لِّلنَّاسِ بَشِيرً۬ا وَنَذِيرً۬ا وَلَـٰكِنَّ أَڪۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَعۡلَمُونَ (٢٨)
 
“Lan ingsung ora ngutus marang sira Muhammad, kejaba Sun utus marang sakabehing para manungsa, kanthi tugas minangka tabsyir utawa aweh  kabar bebungah lan tasdzir  utawa aweh peringatan. Nanging akeh-akehe manungsa padha ora ngerti marang tugase Kanjeng Nabi sing mulya iki”.
Salajengingipun tugas Kanjeng Nabi Muhammad SAW inggih punika, minangka satunggaling utusan ingkang kadhawuhaken ndandosi lan nyampurnakaken para manungsa, “Satemene ingsung diutus dening Allah SWT iku mung kanthi tugas supaya nyampurnakake akhlake manungsa”. (Al Hadits).
            Mesthi kemawon risalahipun Rasulullah punika boten namung sekedar nyakup tigang warni kadas ingkang sampun kula aturaken ing nginggil, ananging  langkung kathah lan langkung wiyar, nyakup sedaya urusan wiwit urusan ing ndonya ngantos babagan keakhiratan. Sedaya dipun aturaken secara komplit lan sampurna. Sahingga  Kanjeng Nabi Muhammad SAW punika mujudaken satunggalipun priyagung ingkang paripurna, ingkang kedah dipun teladhani lan dipun conto dening sedaya umat manungsa punika, temtu kemawon wonten sebabipun ingkang gumathok, inggih punika saking kasilipun nindakaken misi lan perjuanganipun  minangka rahmat kagem sedaya mahkluk. Panjenenganipun ugi kasil ngangkat derajatipun para manungsa saking panggenan ingkang asor lan nistha dhateng panggesangan ingkang linurup dening budi pekerti ingkang luhur.

Ma’asyiral Muslimin jamaah jum’ah rokhimakumullah.
            Hadits pangandikanipun Rasulullah lan ayat Al-Qur’an ngendikanipun Allah SWT punika jelas sampun kita pahami, makna saking Kanjeng Nabi Muhammad SAW ingkang jumeneng Rasul,  ingkang penting saking anggen kita badhe mrengeti wiyosanipun Njeng Nabi inggih punika kita sampun saged ngamalaken punapa dereng. Liripun yen kita kepingin pikantuk rahmat welas asihipun Allah lan kepingin pikantuk kanugrahan saha kawilujengan ing doya dalah ing akhirat, kita kedah purun nindakaken sedaya ingkang dipun dawuhaken dening Allah saha nilaraken sedaya awisanipun Allah, lewat punapa ingkang sampun dipun aturaken Kanjeng Nabi Muhammad SAW minangsa utusanipun Allah. Sahingga Iman lan taqwa dados harga mati. Ingkang kedah turus kita pertahanaken murih saya ningkat saha mantep.
            Sebab kita yakin bilih tujuan kita sami, kita kepingin mulya gesang ing donya lan gesang ing akhirat mbenjang. Nanging kados dene lare sekolah ingkang mbetahaken ujian kangge tandha kelulusanipun, kita ing donya ugi boten badhe uwal saking ujianipun Allah. Mila saking punika, Kanjeng Nabi Muhammad SAW dipun utus dening Allah kangge paring pepadhang dateng sok sintena ingkang nembe nandang pepeteng, lan paring pitedah dhateng sok sintena kemawon ingkang kesasar.
Para sederek, ngengingi tujuan gesang punika, Allah sampun ngendika wanten ing QS Al-Qashash :77 :

وَٱبۡتَغِ فِيمَآ ءَاتَٮٰكَ ٱللَّهُ ٱلدَّارَ ٱلۡأَخِرَةَ‌ۖ وَلَا تَنسَ نَصِيبَكَ مِنَ ٱلدُّنۡيَا‌ۖ وَأَحۡسِن ڪَمَآ أَحۡسَنَ ٱللَّهُ إِلَيۡكَ‌ۖ

 “Lan sira golekana marang apa wae kang wis diparingake Allah marang sira (kang arupi kebahagiaane) kampong akhirat, nanging aja nganti sira nglalekake bageanira saka kadonyan, lan tumindaka becik kaya anggone Allah wis paring kabecikan marang sira”.
            Ing ngriki Allah SWT nandesaken malih, bilih anggayuh kebahagiaan kangge salami-laminipun ing kampung akhirat, sampun ngantos ngorbanaken kebahagiaan ing alam donya, makaten kosok wangsulipun. Ananging kita kedah kagungan keyakinan bilih saben-saben amal tumindak ingkang kita tindakaken punika kedah ngasilaken biji akhirat. Wilujeng awit ing donya ngantos ing akhirat, amin ya rabbal ‘alamin.

           

KERIDLAAN ALLAH


KERIDLAAN ALLAH
Oleh : Anis Purwanto

            Musailamah, menghadapi sakaratul maut dengan sangat tersiksa, sampai akhirnya Kanjeng Nabi Muhammad SAW dating kepadanya dan menanyakan barangkali ia pernah berbuat dzalim kepada seseorang, sehingga dosanya belum dimaafkan. Teringatlah Musailamah akan perbuatannya kepada ibundanya. Alkisah, setelah menikah ia tidak lagi memperdulikan ibunya. Hingga oleh Baginda Rasul dipanggillah ibunya. Sang ibu mengakui kalau dirinya kecewa akan sikap dan ahklak anak lelakinya. Dengan memohon ampun, Musalilamah meminta ibunya memaafkannya, tapi ibunya sudah begitu sakit hatinya sehingga ia tidak mengabaikan permohonan putranya. Sampai akhirnya Nabi Muhammad SAW menyuruh kepaga para sahabat untuk mencari kayu bakar, agar Musailamah dibakar saja. Mendengar perintah Nabi SAW tersebut, hati seorang ibu mana yang tega melihat penderitaan yang akan dialami anaknya, apabila titah Nabi SAW tersebut benar-benar dilaksanakan. Seberat apapun perasaan jengkel, murka sang ibu, karena kedzaliman anaknya, akhirnya ibu Musailamah memaafkan putranya. Diceritakan, setelah Musailamah mendapatkan pengampunan dari sang ibu ia dengan mudah menghadapi sakaratul maut, kembali menghadap ilahi Robbi, Allah SWT.
            Mungkin kita juga masih ingat dengan legenda Malin Kundang, si anak durhaka yang dikutuk ibunya menjadi batu karena menghina bahkan tidak mengakui ibu yang telah susah payah melahirkannya. Terlepas apakah ceritera atau legenda Malin Kundang ini benar atau tidak, dua contoh tersebut dapat menjadi pelajaran pada kita, bahwa berbakti kepada orang tua merupakan amal ibadah yang paling tinggi, setelah menyembah Allah. Sebuah Hadist yang diriwayatkan Al Hakim menyebutkan, “Keridlaan Allah tergantung kepada keridlaan kedua orang tua, dan murka Allah-pun terletak pada murka kedua orang tua”. Bahkan sering kita mendengar pepatah, “Kasih ibu sepanjang jalan, kasih anak sepanjang galah”.
            Suatu kali seorang yang sukses secara materi bertanya kepada ibunya, “Ibu, berapa yang ibu keluarkan untuk sekolah saya, sampai saya sukses seperti sekarang ini, ditambah dengan biaya uang makan saya selama hidup?’.
            Sang ibu menjawab, “Aku telah mengandungmu selama Sembilan bulan sepuluh hari, maka masa-masa itu aku telah mengalami penderitaan, belum lagi ketika melahirkanmu dimana aku harus mempertaruhkan nyawa, kemudian aku mendidikmu dan menghantarkanmu hingga sukses, dan semua yang aku lakukan itu gratis tanpa mengharapkan imbalan apapun”.
            Dialog diatas hanyalah sebuah ilustrasi, bagaimana besarnya pengorbanan seorang ibu kepada anaknya. Di satu sisi, pengorbanan itu tidak mengenal pamrih apapun. Ketika seorang ibu mengandung dengan keadaan lemah, yang diharapkan dalam setiap nafasnya hanyalah keselamatan anak yang dikandungnya.
            Pun juga, ketika ia melahirkannya. Seseorang ibu tidak memikirkan apapun, selain berdo’a dan berharap calon bayi yang dikandungnya segera lahir dalam keadaan sehat wal afiat. Karena itu, meskipun ia harus mempertaruhkan nyawa dalam proses kelahiran anaknya itu, tetapi begitu terdengar tangisan pertama dari anak yang baru dilahirkannya itu, semua derita dan perasaan perih yang dirasakan seolah sirna berganti kebahagiaan yang tiada tara. Dalam Surat Lukman ayat 14, Allah SWT berfirman :”Dan Kami perintahkan kepada manusia (berbuat baik) kepada dua orang ibu bapaknya, ibunya telah mengandungnya dalam keadaanlemah yang bertambah-tambah, dan menyapihnya dalam dua tahun. Bersyukurlah kepada-Ku dan kepada dua orang ibu bapakmu, hanya kepada-Ku lah kembalimu”.
            Karena pengorbanan, perderitaan serta kasih sayang tanpa pamrih yang telah diberikannya kepada kita, maka sudah menjadi sebuah kewajiban bagi kita sebagai seorang anak untuk berbakti kepada orang tua kita. Bila orang-orang yang durhaka kepada kedua orang tuanya mendapat bala kesengsaraan hidup, maka orang-orang yang menghormati kedua orang tuanya dan mau membalas budinya, maka Allag akan mengangkat derajatnya. Mereka adalah orang-orang yang mengerti terima kasih dan mau mensyukuri apa yang Allah berikan dan apa yang telah orang tua mereka korbankan. Karena itu, wajar saja jika Allah memuliakan orang-orang seperti itu. Salah satu contoh manusia yang menghormati kedua orang tuanya adalah Aulias bin Amir. Pada suatu hari Rasulullah SAW, memberitahukan kepada dua sahabatnya yakni Abu Bakar dan Umar, jika keduanya bertemu dengan Aulias bin Amir (salah seorang penduduk Yaman) mereka diperintahkan untuk meninta do’a dari Aulias. Kedua sahabat Nabi SAW tersebut heran. Mereka bertanya-tanya, apa yang menyebabkan Aulias memiliki keistimewaan, sehingga mereka disuruh meninta di do’akan olehnya.
            Setelah mereka bertemu orang yang dimaksud Rasulullah SAW, maka tahulah mereka mengapa Aulias mendapat kedudukan istimewa disisi Rasulullah SAW. Ternyata Aulias selalu mengendong ibunya kemanapun ia pergi, masya Allah.
            Karena kedudukan orang tua yang tinggi di mata Islam, maka tak heran jika Rasulullah SAW, mengutamakan umatnya untuk menghormati dan merawat orang tuanya dari pada pergi untuk  berjihad. Padahal jihad dalam Islam merupakan perbuatan yang sangat besar pahalanya.  Al kisah, seseorang dating kepada Rasulullah SAW, dia mengemukakan hasratnya untuk ikut berjihad di medan laga, Nabi bertanya kepadanya, “Apakah kamu masih punya orang tua?. Orang itu menjawab “masih”. Lalu Nabi SAW, bersabda, “untuk kepentingan merekalah kamu berjihad”, Nabi SAW melarangnya untuk berperang karena dia lebih diperlukan untuk mengurusi kedua orang tuanya.
            Nabi-nabi Allah mencontohkan bagaimana mereka begitu hormat kepada orang tua, Nabi Yusuf setelah menjadi pembesar, yang pertama dilakukannya adalah menaikkan kedua orang tuanya kesingga sana. Peristiwa itu diabadikan oleh Allah dalam Surat Yusuf ayat 100 : “Dan ia menaikan kedua ibu bapaknya ke atas singgasana. Dan mereka (semuanya) merebahkan diri seraya bersujud kepada Yusuf. Dan berkata Yusuf : “Wahai ayahku inilah ta’bir mimpiku yang dahulu itu; Sesungguhnya Tuhanku telah menjadikannya suatu kenyataan. Dan sesungguhnya Tuhanku telah berbuat baik kepadaku, ketika dia membebaskan aku dari rumah penjara dan ketika membawa kamu dari dusun padang pasir, setelah syaitan merusakkan (hubungan) antaraku dan saudara-saudaraku. Sesungguhnya Tuhanku Maha Lembut terhadap apa yang Dia kehendaki. Sesungguhnya Dialah yang Maha Mengetahui lagi Maha Bijaksana”.
            Sebagai hamba Allah, tentu kita menyadari bahwa usia manusia sepenuhnya ditentukan Allah. Bagi seorang anak ketika ia memiliki orang tua yang sudah renta bahkan pikun dan lemah, maka ia sedang diberi ujian oleh Allah. Semakin ia tabah dan sabar mengurus orang tuanya, maka semakin besar pahalan yang didapatkannya. Padahal, pengorbanan itu sesungguhnya masih jauh dari mencukupi jika diukur dengan apa yang telah dikorbankan orang tua kita sejak ia mengandung hingga membesarkan kita.
            Anehnya, banyak diantara kita yang mengeluh betapa beratnya merawat orang tuanya. Bahkan tidak jarang mereka tega menitipkan orang tuanya ke panti-panti jompo dengan alas an kesibukan yang luar biasa. Padahal, dirumahnya sendiri ia tidak sedikit yang punya pembantu yang bisa merawatnya. Orang-orang seperti itu lupa bahwa yang paling dirindukan oleh orang tua adalah saat-saat berkumpul dengan anak cucunya. Mareka ingin melihat perkembangan cucu-cucunya, dan meninggal disamping mareka.
            Allah mengingatkan kita dalam Surat Al-Isr’ ayat 23 :”Dan Tuhanmu telah memerintahkan supaya kamu jangan menyembah selain Dia dan hendaklah kamu berbuat baik pada ibu bapakmu dengan sebaik-baiknya. Jika seorang diantara keduanya atau kedua-duanya sampai berumur lanjut dalam pemeliharaanmu, maka sekali-kali janganlah kamu mengatakan kepada keduanya perkataan ah dan janganlah kamu membentak mereka dan ucapkanlah kepada mereka perkataan yang mulia”.
            Dari uraian diatas dapat kita menyimpulkan, bahwa keutamaan hormat kepada orang tua adalah : Sama nilainya dengan jihad fisabilillah, jalan untuk mendapatkan surganya Allah dan merupakan perbuatan yang disenangi Allah. Bahkan do’anya sangat makbul dan juga sebagai penebus dosa besar. Kita sebagai orang yang dilahirkan tentunya menjaga akhlakul karimah kita kepada orang tua kita dalam keadaan apapun, sebagai pengejawantahan bakti kita terhadap orang tua yang membesarkannya. Wallahu a’lam.

Selasa, 15 Januari 2013

KHUTBAH JUM'AT BAHASA JAWA : NGGAYUH RIDLANIPUN ALLAH


KHUTBAH JUM’AT
 NGGAYUH RIDLANIPUN ALLAH
Dening : ANIS PURWANTO


Ma’asyiral Muslimin jamaah jum’ah rokhimakumullah.
Minangka pambukaning khotbah ing siang punika, sumangga sesarengan kita ngeningaken cipta saha manah kita, kanthi nyaosaken pujo puji syukur ing ngarso dalem Allah SWT, Gusti ingkang Maha Agung. Ingkang sampun paring kanugrahan saha kanikmatan dumateng kita sedaya, sahingga ngantos  ing kesempatan Jum’ah siang punika kita saget nindakaken pangibadahan dumateng Allah SWT. Kita nyuwun dumateng Allah SWT mugi-mugi ibadah kita ing siang punika saget katampi dening Allah SWT. Sahingga kita manggih kawilujengan ing donya dumugi ing akherat, amin ya rabbal ‘alamin. Sholawat saha salam mugia tetep kita aturaken dumateng junjungan kita Nabi Agung Muhammad SAW.

Ma’asyiral Muslimin jamaah jum’ah rokhimakumullah.
Taksih ing swasana warsa enggal 2013 M, para sederek, kita taksih enget kathah sanget prastawa lan rupi-rupinipun kawontenan ingkang dumados ing sadangunipun setunggal tahun punika. Wanten prastawa lan kawontenan ingkang damel remenipun manah. Ananging ugi mbaten sekedik wanten kedadosan ingkang andamel susah lan sedih. Sedaya punika minangka pepaesipun gesang ing ngalam donya. Samangke sumangga kita sesarengan sami mawas diri dhateng badan kita piyambak lan selajengipun kita nuli pitaken dumateng badan kita piyambak, punapa kita punika sampun saged klebet golonganipun tiyang mukmin, Punapa kita sampun enstu-estu iman engkang leres, sampun estu-estu beramal shaleh, sedaya inghkang kita tindakaken mesti saenipun, mesti amal tumindak ingkang dipun ridlani dening Allah puanapa mboten. Atur keterangan punika jumbuh kaliyan pangandikanipun Allah SWT, wanten ing Al-Qur’an Surat Al-Hasyr ayat 18 :

يَـٰٓأَيُّہَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٌ۬ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٍ۬‌ۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ‌ۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ
 “He wong-wong kang padha iman, taqwa-a sira kabeh marang Allah, lan saben-saben wong supaya padha nggatekake marang sakabehing amal tumindak ana ing dina-dina kepungkur kanggo kemaslahatane dina-dina kang bakal tumeko, lan padha taqwa-a sira kabeh marang Allah, satemene Allah iku Maha pirsa marang apa bae kang kok tindakake”.

            Kaum muslimin, rakhimakumullah.
Ayat punika paring keterangan dhumateng kita sedaya, bilih punapa kemawon ingkang kita raosaken ing dinten punika minangka asil saking tumindak kita ing wekdal kepengker, lan sedaya punika mbaten saget kita raosaken tanpa usaha lan kerja keras. Hubungan sebab lan akibat minangka sunatullah ingkang kedah terus kita perjuangaken, liiripun akibat ingkang sae minangka asil saking amal shalih ingkang kita tindakaken, lan kasak wangsulipun akibat awon, minangka asil saking tindak ingkang lelawanan kaliyan tuntunan agami, “Barang siapa menebar angin maka ia akan menunai badai, siapa yang menanam kemungkaran maka adzablah yang akan didapatkanya, sebaliknya siapa yang menanam kebajikan maka kebahagiaanpun akan diraihnya. Makaten larikan kata-kata mutiara, ingkang ugi selaras  kaliyan firman Allah ing QS An Najm:39:
وَأَن لَّيۡسَ لِلۡإِنسَـٰنِ إِلَّا مَا سَعَىٰ
 “Lan manungsa ora nduweni apa-apa kejaba apa kang wus diusahaake”.
            Para sederek. Gesang wanten ini salebeting jaman ingkang dipun wastani jaman kemajengan kadas samangke punika satuhu andadosaken manah kita sakelangkung prihatos dene nyipati babaring kawontenan ingkang sarwo morak-marik. Rakiting hukum tata pranatan ngagesang tuwin angger-angger ingkang amrih tata tentrem raharjaning gesang sampun katrajang wani tanpa deduga lan prayoga. Sesipatan dalah paugeraning manungsa pranyata sampun malik grembyang kados dene bumi lan langit. Ingkang lepat kaanggep leres, ingkang leres dipun damel lepat, sedaya awisan dipun lampai, dene prentah sami dipun tebihi. Tumindak awon sampun kados padatan kalimrahing ngagesang, hawa nepsu angkara murka kaumbar sak sakecanipun tanpa wigah-wigih, wondene pakarti sae kaanggep aeng lan dados gegujengan. Punika kalawau wujudipun kawontenan ingkang kapranata mbaten mawi angger-angger tuntunaning agami Islam.
            Menawi swasana ingkang kados makaten punika kekadosan ing negari ingkang mayoritas anggrungkebi agami Islam punapa mbaten mrihatosaken sanget ?. mangka sejatosipun wonten ing bebrayaning masyarakat umat Islam, kedahipun mboten badhe kedadosan swasana ingkang kados makaten wujudipun. Ingkang makaten kalawau dados pratanda bilih umat Islam dereng nindakaken taqwallah dalah jejibahan ingkang kedah katindakaken, sami ugi tumrap pribadinipun piyambak utawi bebrayan masyarakat, dereng saget ajak-ajak sarta paken nindakaken pakarti ingkang sae lan nebihi awisan.

          Kadas kasebat wanten  ing pangandikanipun Gusti Allah , QS Ili Imran:104:


وَلۡتَكُن مِّنكُمۡ أُمَّةٌ۬ يَدۡعُونَ إِلَى ٱلۡخَيۡرِ وَيَأۡمُرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَيَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِ‌ۚ وَأُوْلَـٰٓٮِٕكَ هُمُ ٱلۡمُفۡلِحُونَ

”Lan dadiya saka antarane sira kabeh iku sawijining umat kang ajak-ajak marang tumindak becik, mrentahake marang kebecikan lan nyegah saka tumindak ala. Ya dheweke kabeh iku wong-wong kang padha antuk kabekjan”
            Menawi kawontenanipun kados makaten nedahaken bilih taksih kathah sanget bebrayan masyarakat kita ingkang dereng mapanaken dhiri ngrasuk ing salebeting agami Islam kanthi sawetahipun sarana leres kados ingkang dipun kersakaken dening Allah. Kita ngakeni bilih agami kita Islam, ananging tatacara gesang lan pakarti kita asring mboten ngginakaken tuntunan syariat Islam, malah kesengsem lan nganggep langkung sae, langkung terhormat cara sanes, senaosa cara sanes punika lelawanan kaliyaan ajaran agami Islam.
            Cobi kita galih, kados pundi cara kita pados pangupa jiwa, kados pundi kita ndidik para putra, mimpin kaluwarga kita, sesrawungan kita, ugi sedaya mobah-mosik kita saben dinten ing sadengah perkawis, pundi ingkang sampun adhedasar tuntunan syariat Islam ? manawi dereng wonten babar pisan ateges kita punika dereng mlebet agami Islam kanthi sawetahipun, saengga saget kedadosan masyarakat mayoritas muslim ananging pranatanipun sanes Islam.
            Mangka sejatosipun ingkang kasebat ngrasuk agami Islam punika inggih kados ingkang kadhawuhaken wanten Al-Qur’an Surat Al Baqarah ayat 208 :

يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱدۡخُلُواْ فِى ٱلسِّلۡمِ ڪَآفَّةً۬ وَلَا تَتَّبِعُواْ خُطُوَٲتِ ٱلشَّيۡطَـٰنِ‌ۚ إِنَّهُ ۥ لَڪُمۡ عَدُوٌّ۬ مُّبِينٌ۬        
”He wong-wong kang padha iman ! Lumebuwa sira kabeh ing sajroning Islam kanthi sakabehane, lan aja tut wuri marang langkah-langkah syetan. Satemene syetan iku mungsuhira kang nyata”.

Ma’asyiral Muslimin jamaah jum’ah rokhimakumullah.
            Ayat kalawau nedahaken bilih sok sintena tiyang ingkang ngaken iman kedah nindakaken hukum-hukumipun Allah ing sedayanipun, alelandhesan pasrah, tunduk lan ihklas krana Allah. Wondene wewatoning pasrah punika tresna dhateng bedhamen, nilar pasulayan ing antawising sesami.
            Prentahing Allah ingkang kasebat ing ayat punika asipat tetep lan langgeng, ingkang tegesipun tetep pasrah ingarsanipun Allah sawetahipun ing salami-laminipun. Tumunten ing salajengipun kita kedah nebihi lan sampun ngantos tut wuri tumut-tumut nindakaken pakarti lan tumindaking syetan ingkang tansah nggodha supados manungsa sami kasasar. Langkah lan margining syetan makaten, awujud pakarti ingkang andadosaken crah ing salebeting agami, padudon, dalah pasulayan. Sinaosa ketawisipun nengsemaken, ananging asil ingkang mangke kapethik dhawah kosok wangsulipun.
            Alelandhesan ayat kalawau sampun samestinipun kita kedah tumunten ambangun malih patrap anggen kita nindakaken agami Islam ingkang kanthi saleresipun miturut wewaton ingkang sampun kadhawuhaken Allah. Sanes Islam sak remen kita piyambak !. Kanthi wangsul utawi mbangun malih sarta mapanaken dhiri pribadi kita salebeting Islam sawetahipun ateges kita mbudi daya njejegaken agami Islam ing madyaning bebrayan ingkang saya dangu saya majeng ing sedayanipun. Godhaning syetan ingkang kita adhepi ugi saya awrat, malah langkung prakosa lan sakelangkung alus.
            Manawi kita ningali kawontenan, umat Islam pancen kathah ananging tanpa bobot lan saya ringkih jalaran paribasan namung kados umplukipun seganten kasempyok ing ombak nengah minggir ing tepining samodra. Kathah cacahipun ananging islamipun namung wonten pinggiran, tegesipun anggenipun sami ngrungkebi ing agami namung pundi ingkang remen dipun lampahi, dene ingkang mboten dipun remeni inggih dipun tilar sasekecanipun.
            Kawontenan punika ingkang sampun nate kakadosan ing jaman rumiyin sahengga kadhawuhaken Allah ing Al-Qur’an Surat Al Hajj ayat 11 :

وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن يَعۡبُدُ ٱللَّهَ عَلَىٰ حَرۡفٍ۬‌ۖ فَإِنۡ أَصَابَهُ ۥ خَيۡرٌ ٱطۡمَأَنَّ بِهِۦ‌ۖ وَإِنۡ أَصَابَتۡهُ فِتۡنَةٌ ٱنقَلَبَ عَلَىٰ وَجۡهِهِۦ خَسِرَ ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأَخِرَةَ‌ۚ ذَٲلِكَ هُوَ ٱلۡخُسۡرَانُ ٱلۡمُبِينُ

 
“Lan ing antaraning manungsa ana wong kang penembahe marang Allah dumunung ing pinggiran. Lamun dheweke antuk kabecikan tetep ing panembahe, dene samangsa kataman ing panandang banjur mbalik mungkar. Dheweke iku kapitunan ing ndonya lan ing akhirat. Kang mangkono iku kapitunan kang nyata”

            Inggih kapribadhen minggir makaten punika ingkang kedah kita rombak lan kita bangun malih ing saranduning badanipun umat Islam tumuju kapribaden Islam ingkang hakiki kangge mujudaken bebrayan masyarakat Islam ingkang saleresipun. Tanpa makaten tartamtu badhe nandang kapitunan saageng-agengipun ing salami-laminipun, jalaran punapa ingkang kita tindakaken pranyata mboten wonten ginanipun awit mboten gathuk kaliyan tuntunaning syariat agami sahengga mboten badhe katampi.
           
Ma’asyiral Muslimin jamaah jum’ah rokhimakumullah.
Wosing atur mboten sanes sumangga patrap anggen kita ngrungkebi agami Islam sarta anggen kita taqwa dhateng Allah punika ingkang saestu, sawetahipun, lan saleres-leresipun sahengga kapribaden kita dados kapribaden Islam ingkang badhe mujudaken bebrayaning masyarakat umat Islam sayektosipun. Masyarakat ingkang pratapipun saget mangayu hayuning bawana, tata titi tentrem karta raharja, bekja fi dunya wal akhirah, amin ya rabbal alamin.